miércoles, 30 de noviembre de 2011

Mi rutina preferida

Mezcla sonrisas con lágrimas. Trabajo con descanso. Esperanza con desilusión. Mezcla los buenos momentos con los malos momentos. Mezcla lo que vale la pena con lo que no. Las palabras con los silencios. Los días con las noches. Mezcla también, los pequeños detalles con la enormidad de las cosas.
Es la rutina, y aunque no todo sea bueno, es mi rutina preferida.

jueves, 24 de noviembre de 2011

La vida es bella.

Empieza el juego, quien no haya llegado ya no juega. Se precisan 1000 puntos. El primer clasificado ganará un carro blindado nuevo. Menuda suerte. Cada día leeremos la clasificación por ese altavoz de allí, al último clasificado le colgaremos un cartel que dirá: Asno. Aquí en la espalda. Nosotros estamos en el equipo de los súper malos que gritan sin cesar, quien tenga miedo pierde puntos. En tres casos se pierden todos los puntos: los pierden, uno, los que empiezan a llorar, dos, los que quieren ver a su mamá, tres, los que tienen hambre y piden la merienda. ¡Nada de eso! Es muy fácil perder puntos, porque hay hambre. Yo mismo ayer perdí 40 puntos porque no pude aguantar y pedí un panecillo de mermelada. De albaricoque. Y el de fresa. Y nada de chucherías porque nosotros nos os vamos a dar, nos las comemos todas nosotros. Yo ayer me comí 20. Me duele la barriga. Pero estaban buenas. Os lo aseguro. Perdonad que me vaya enseguida pero estamos jugando al escondite y sino me tocara parar.



domingo, 20 de noviembre de 2011

F, de forza.

Parece coma se estivese todo perdido, que o máximo esforzo posible non fora acadar ningunha meta considerable. Un día como outro calquera, sucede e punto. Non é esperado, e despois de tanto vaivén, de arriba cara abaixo, de uns días de total esperanza e outros de total desesperación, volve a ocurrir outra vez.
O meior de todo, é que ela sigue sorrindo e facéndonos sorrir ainda máis do habitual. Míranos cunha mirada intensa e de fortaleza. É moi simple, solo quere decirnos que rendirse non é unha opción, polo menos, non é a súa opción.

É unha total ironía. Débil, pero extremadamente forte.

jueves, 10 de noviembre de 2011

Sígue(me).

Cara onde nos diriximos?Se son sincera, non teño nin a menor idea. Pero, sabes?Eso non é o máis importante, non sabemos a dónde nos diriximos, tampouco sabremos o camiño que tomar cando o teñamos que decidir. Pero sígueme. Subamos a torre Eiffel deixando o vértigo dun lado, viaxemos ata os lugares máis extraordinarios do mundo, probemos comidas diferentes. Vamos en contra das regras. Propoño non seguir a multitude, e ir sempre a favor do vento. Equivoquémonos, unha e outra vez, ata polas cousas máis estúpidas que existan. Sígueme a coñecer xente con outro punto de vista, que non nos acordemos xamais dos seus nomes pero que nos lembremos sempre desas persoas.
E sobre todo, vamos a vivir, a sorrir, a disfrutar.


Fúmate a vida. Comezas para acabar, acabaches para comezar.

domingo, 6 de noviembre de 2011

Ei, todos los días sale el sol

''Hai momentos e momentos. Uns días arriba e outros abaixo. Atoparás moitas pedras no camiño, pero sei que as irás pasando unha a unha. Que a vida pode ser bonita, e iso, solo de ti depende.''

jueves, 3 de noviembre de 2011

Mi fiera, 16



La amistad es una cajita de cristal. Pequeña, transparente, donde guardas allí dentro todos tus pensamientos, ideas, cariño y amor.Un cristal fino donde te reflejas. Material en el que están hechos tus sueños. Son porciones de tu corazón que intentas que no se rayen nunca.
Un amigo es más que una persona. Algo que no es físico, algo que siempre llevas. Es eso que recoges por el camino y guardas en tu cajita de cristal, cuidadosamente acomodado en su interior de terciopelo. Todo eso en lo que crees, en lo que confías, en lo que sientes.
Eso que más allá del mundo encuentras. Eso que te abraza cuando piensas que no puedes más. Algo que lamentas no ver. Porque el amigo no se ve, no se toca, no se huele. Simplemente lo sientes. Y, aunque se encuentre sentado a tu lado, tú nunca lo ves como la materia física que es. Su esencia oculta entre los pliegues del terciopelo de tu cajita de cristal.
A veces lo miras a los ojos. A veces sientes su presencia.Sin embargo, el amigo no es la persona que ves. Es la persona que sientes.
Es aquello por lo que darías todo.
Menos tu cajita de cristal…





Te suena de algo, no?Supongo que suena repetitivo, otro año más, pero sigue significando lo que significaba años atrás.

La gran mayoría de las veces nunca demuestro las cosas a quien hay que demostrárselas, pocas veces me doy cuenta de quien está ahí día si y día también.

Aún asi, a ti, te lo intentaré demostrar y no solo este año y el que viene, sino toda la vida, que para eso estamos.


Sigues siendo la mejor, un pequeño detalle de nada.

Te quiero, dedo corazón, a ti si.